Lazy Laos

Op het moment zit ik alleen aan een plastic tafel ergens aan een drukke straat in Jakarta, op mijn Nasi Sapi Teriyaka te wachten. Perfect moment om mijn volgende blog te beginnen, deze keer over Laos!
Toen Niels en ik besloten hadden de lange reis van '24' uur naar Luang Prabang aan te gaan, sloten we een deal met de duivel. In eerste instantie arriveerde de bus en werden we verteld dat deze helemaal niet door zou rijden naar Luang Prabang maar ergens halverwege Laos zou stoppen. Dan zouden we wel 200.000 dong terugkrijgen en konden we daarvoor een taxi krijgen. Dikke doei dat dat ooit genoeg zou zijn, maar ja veel meer konden we niet doen. Daar gingen we weer, in de sleeperbus om 7 uur savonds. Hier sliep ik eigenlijk best prima en na weer wat inlaadstops (aardappels, planken, varkens whatever..) waren we na 12 uur 'ergens in de buurt van de grens van Laos.' Oja, daar. Hier moesten we de fijne sleeperbus inruilen voor een minivan, waar geloof me, misschien 30 mensen inpasten en 50 mensen letterlijk uitpuilden. Toen we na fucking 4 uur(!!) eindelijk bij die verdomde grens aankwamen, duurde het zo lang voordat iedereen via de deur naar buiten kon (over alle dozen, strobalen etc heen) dat ik gewoon uit het raam ben gesprongen. Dat vond iedereen overigens doodnormaal... Weer een uur later hadden we vietnam verlaten en een mooie nieuwe laotiaanse stempel in ons paspoort erbij. De tocht ging verder via de meest gestoorde wegen langs enorme afgronden en dikke bosbranden. Dit steken ze zelf trouwens aan, om meer grond te kunnen verbouwen. Af en toe had ik weer even een wtf(!) ben ik aan het doen momentje, maar eigenlijk vermaakte ik me prima. Beetje op het randje van de wereld leven is leuk. Toen we eenmaal wat meer in de bewoonde wereld kwamen, werd er constant op ons geschoten met waterpistolen, en soms werden er hele bakken water over de bus gegooid. Dit is Laotiaans nieuwjaar: holy water festival. Na ik denk bijna 9 uur in die kut opgepropte minivan, mochten we opnieuw van bus wisselen. Het was ondertussen 4 uur smiddags en we kwamen in de lokale bus naar luang prabang terecht, de laatste van die dag. Precies wat je denkt: mensen zaten met krukjes in het gangpad. Geloof het of niet, ik veroverde de allerlaatste 'echte' stoel, met een beetje hulp van een lief laotiaans vrouwtje. Like! De bus zou er 5 uur over doen, opnieuw zandpaden, afgronden en dikke mist. Om 9 uur planden we aan te komen, rustig wat te eten in ons guesthouse en daarna heerlijk vroeg te slapen. Beetje jammer dat we pas om half 12 daadwerkelijk op het verlaten busstation van Luang aankwamen. Compleet verlost van welk menselijk gevoel dan ook. Was het een ramp? Ja. Zou ik het opnieuw? Zeker. Meer asia experience kan je het niet krijgen. Lekker 30 uur in een bus zitten, niets doen, kan ook best fijn zijn. Maar de volgende ochtend sliep ik tot minstens 12 uur en ik was nog steeds moe. Gelukkig vroeg Luang niet veel meer van ons dan een grown up watergevecht. 5 dagen lang had iedereen het recht je compleet te verzuipen (wat later bijna echt gebeurde.. lees verder), maar hoe verfrissend met 35 graden! Op mijn laatste dag in Luang, zijn we naar de watervallen geweest. In de tuk tuk ontmoette ik een Japans/Laotiaans meisje die een zieke talenknobbel had en behoorlijk wat Engels sprak. Helaas voor mij kon ze dan alleen weer niet zwemmen.. Ze wilde het wel graag proberen maar ging in plaats daarvan aan me hangen (en met moeite verdronk ik niet hahaha). Daarna werden we wel bevriend, all is good! De volgende dag pakte ik een busje naar Vang Vieng en zei ik byebye tegen Niels, die nog langer in Luang bleef. Toen was ik ineens voor t eerst alleen in Azie! Maar eigenlijk was ik ondertussen wel gewend en lag ik hier niet echt meer wakker van.. Eenmaal in Vang Vieng aangekomen, ontmoette ik meteen 4 Noorse meisjes met wie ik de dag doorbracht. Beetje door het stadje lopen (letterlijk 2 straten), wat eten en plannen maken voor de volgende dag. Het was namelijk tijd om te TUBEN. Als je ook maar tegen iemand zegt dat je naar Laos gaat, is het eerste wat ze zeggen tuben.. Het enige wat je doet is in een rubberband een rivier afgaan (zwemmen want die fucking rivier ligt stil) en ondertussen bij barretjes langs diezelfde rivier jezelf dood zuipen. Althans, dat gebeurde vroeger veel, nu zijn er nog maar 3 of 4 barretjes open. Er gingen zoveel mensen dood (domme Engelsen die vanaf takken de 40 cm diepe rivier in slingerden) dat de meeste barren dus moesten sluiten. Anyways, hier ontmoette ik een leuk Iers stel met wie ik de hele rivier afpeddelden, daarna voor t eerst sinds maaaanden weer falafel mee at en savonds in een bar Friends mee keek... Good times! Azië is nog makkelijker om mensen te leren kennen dan Australië :) de volgende ochtend pakte ik de bus terug naar Luang Prabang, vanwaar ik van plan was met een boot over de Mekong naar Thailand te varen. In de bus ontmoette ik opnieuw de Amsterdamse Bram, David en Mark (eerder in Luang). Van t een kwam het ander en vervolgens reisden we ineens (soms met 4, soms met 3) bijna 2 weken lang samen. Eerst met Mark en Bram 2 hele dagen op de slowboat. Wat best een experience was maar ook heel lang duurde, zeker toen Mark dacht dat hij Malaria had en ik voor t eerst ook een beetje Azie-ziek was. Maar toen we in Chiang Mai aankwamen en David weer meeten in het chillste hostel OOIT (mag ik hier wonen?), was allez weer ok en iedereen malaria vrij :)
De rest van thailand wordt de volgende blog! Ajuutjes en tot over 3 weken (oh mijn godddd)