What happens in Kerikeri, stays in Kerikeri......

Hoi lieve mensjes aan de andere kant van de wereld. Ik dacht, laat ik maar weer eens wat van me horen. Ik leef tenslotte nog, soort van. Daarover later meer. Eerst nog even terug naar toen ik in Australie. Afgelopen woensdag ben ik de hele dag met Josh op toer geweest. Fiona en Chee hadden me aanbevolen om een tour naar de Great Ocean Road en de 12 Apostles te boeken, en Josh was daar nog nooit geweest dus hij wilde mee! Heel vroeg opstaan, half 6…., dus doodmoe de bus in maar was echt een geweldige dag! Na een lange busreis kwamen we op de Great Ocean Road, wat eigenlijk zoals je al verwacht, gewoon een weg langs de oceaan is. Maar mooi uitzicht dus. Een stukje verderop hebben we werkelijk Wilde kangaroos gezien, die heel sloom een beetje om zich heen zaten te kijken op een golfpark. En 3 ‘wilde’ koalas, die gewoon zo stoned als een garnaal in een boom lagen te slapen/meer eucalyptus te eten. Al met al wilde dieren dus ;). Toen zijn we verder gereden naar Lorne, waar een groot regenwoud aan ligt. En groot is echt groooot. En heel hoog. Voelde me echt een mini-mensje. Daar hebben we geluncht en toen weer uur in de bus om uiteindelijk aan te komen bij de ‘12’ Apostles. 4 van de 12 zijn omgevallen/in de zee verdwenen dus nu zin het er nog maar 8. Zoals te verwachten waren de uitkijkpunten enorm toeristisch maar dat kon de pret niet drukken. Wat een uitzicht! En dan te bedenken dat dat allemaal werk van de oceaan zelf is…
Echt 50 meter verderop was een inham in de rots (zeg je dat zo?) en daar was een heel mooi strandje. Tussen de rotsen dus. Genaamd Loch Ard Gorge, omdat er ooit een schip aanspoelde met die naam. Helaas konden we er niet heel lang blijven want we hadden nog een reis van 3 uur terug naar Melbourne te gaan. De volgende ochtend ging mijn wekker weer zo vroeg af, om 5 uur om precies te zijn. Tijd om te vliegen en mijn eigen reis te beginnen! Josh en Chee hebben me naar het vliegveld gebracht en afscheid nemen was moeilijk, maar we houden in gedachten dat we elkaar snel weer zien! Na ongeveer 45 minuten vertraging was m’n 3,5 uur durende vlucht naar Auckland zoo m. Emirates is een en al verwennerij haha. Na a l dat gedoe van paspoort en declareren enzo kon ik eindelijk bij m’n tas en uitzoeken waar ik een kaartje kon kopen voor de bus die me naar het hostel zou brengen. Dat bleek allemaal heel simpel en om 4 uur was ik ingecheckt bij Base, een gigantisch hostel. Er was d in m’n kamer dus toen ging ik maar alleen de stad verkennen en op zoek naar eten. Dit was wel een heel groot contrast met de anderhalve week in Melbourne, en ik voelde me best alleen... Gelukkig was dat al minder na een half uurtje in het zonnetje m’n boek lezen. En toen ik terug ging naar m’n kamer was daar ook de Duitse Anina, met wie ik het al heel snel goed kon vinden. Die avond zijn we samen nog door Auckland gelopen en we besloten de volgende dag met de ferry naar Devonport te gaan. 10 minuten varen en je bent in een heel relaxed stadje/dorpje(?) dat een prachtig uitzicht biedt op Auckland. Tenminste, dan mag je eerst even de Mount Victoria beklimmen. Hallo steile helling en brandende zon, ging niet goed samen :( Nadat we de berg weer waren afgeklommen, hebben we heerlijk op het strandje gelegen voor 2 uur. Helaas waaide het heel hard en hadden we allebei niet door dat we giga aan verbranden waren, klein minpuntje. Die avond ging Anina al naar Christchurch, wat heel jammer was want ze had graag meegereisd naar de Bay of Islands, maar ze had haar vliegticket al… Dus meteen weer afscheid nemen en de volgende ochtend vroeg stapte ik zelf op de bus naar Kerikeri. Op zich een prima reis van 4,5 uur. Als je met de auto gaat ben je er waarschijnlijk in 2 uur, maar we moesten langs allemaal andere stadjes om mensen te droppen. Wat wel grappig was, was dat er in total misschien 4 of 5 mensen uitstapten in Kerikeri (van een volle bus) en dat ik naast van Finn kwam te zitten. Finn van 14 jaar woont in Kerikeri en kon mij dus mooi van alles vertellen. Zo ging de tijd wel snel. Totdat… het kind voor ons moest kotsen. (in een broodzak, die daarna gewoon bij de voeten van mama werd gedumpt en dus vreselijk stonk). En misschien een half uur later OOK het kind achter ons begon te kotsen. (Deze slimpiet was achterstevoren in z’n stoel gaan zitten… ja duh). Heel erg ranzig dus, de stank was echt letterlijk om te kotsen. Godzijdank zijn we toen gestopt en heeft de arme buschauffeur het een beetje schoongemaakt en werd de stank minder. Maar na misschien 10 minuten ging de jongen achter ons weer verder en toen ben ik maar ergens anders gaan zitten. Helse reis naar Kerikeri.
Eenmaal daar aangekomen ben ik meteen op zoek gegaan naar een bed, want online kon ik er geen vinden. Geluk voor mij, er was nog 1 bed. Maar dan zou ik wel met een Italiaan op een kamer slapen. Uhh ja, beter iets dan niets. Hoewel ik wel een beetje vreesde voor al m’n spullen. (Als mensen van de Bazar dit lezen, je weet waarom).
Deze Italiaanse Simone had zelfs een shirt van Amsterdaam aan dat we verkopen, moet ik vragen of hij wel betaald heeft??
Nee, dat is gemeen. Hij is eigenlijk heel aardig en ik heb al m’n spullen nog, voor zover ik weet.
Ik kwam hier gister aan rond half 1 en had toen alleen nog maar 1 croissantje gegeten dus ik verging van de honger. Gelukkig is 50 meter van m’n kamer een supermarkt en toen ben ik meteen maar Kerikeri gaan verkennen. Finn had me verteld dat ik wel naar de Stone Store kon lopen (oudste stenen gebouw van NZ) maar uh ja dat ik 20 minuten door de bush bush moest, dat had hij er niet bij gezegd. Ging ik dan, op m’n vans zonder sokken (lees: dikke blaar). Maar het kon me eigenlijk niet zoveel schelen, ik was in het regenwoud van Kerikeri! Eenmaal bij de Stone Store was i kook meteen bij de Kerikeri river en de oudste fruitboomvan NZ (die nog steeds fruit geeft). Heerlijk op de stenen bij de rivier m’n Keri Hulme boek gelezen en gekeken wat je nou eigenlijk allemaal kan doen in little town ‘ Digdig.’ (Keri is Maori voor dig). Niet zoveel dus, het is super stil en er wonen vooral veel oudjes (wil ik ook wel). Maar er zijn wel een aantal watervallen en veel looproutes. Nou vond ik gister dat ik al wel genoeg had gelopen op m’n vans zonder sokken, dus ik ben vandaag naar de waterval gegaan. Deze is eigenlijk heel dichtbij m’n hostel, alleen precies aan de andere kant van de rivier en er is geen brug. Toen dacht ik dat ik een leuk alternatief pad had gevonden zoals ik die vroeger ook altijd in het bos zocht, en liep ik uiteindelijk minstens 2 km om omdat het pad ‘ineens’ stopte. Dus ik moest alsnog helemaal naar de stone store lopen, rivier oversteken, en letterlijk teruglopen. Het klinkt nu misschien alsof ik dat heel erg vond en dat is echt niet zo. Het was een prachtige route door het bos met alleen maar het geluid van vogels en stromend water. Na zo’n 2,5 km kwam ik langs de eerste waterval, Wharepuke Falls, en 2 km verder bij de 27 meter hoge Rainbow Falls! Daar heb ik gezwommen in echt vreselijk koud water; moest van mezelf. Om daarna de rivier over te steken door letterlijk van steen naar steen te springen. Op die manier kan je namelijk achter de waterval komen. Na veel geklim en geklauter was ik er. Een soort groene, modderige, natte grat met een continue oorverdovend geluid van vallend water. Wat was ik blij dat ik nu niet mijn vans aan had maar mijn heel veel ruimte innemende, heel lekker lopende Nikes. Die nu trouwens voor 99% uit modder bestaan.
Maar goed, toen moest ik weeeer helemaal terug naar de stone store en dan weer aan de andere kant van de rivier dezelfde weg terug. De avonturier in mij vond dat dat anders kon. Dus ik ben aan de kant van de waterval gebleven. Eerst over stenen door de rivier geklommen en toen 1 been in het water verdween, zag ik wel in dat dat misschien niet zo slim was. Dus verder gegaan in het bos. Maar er was geen pad. Dus ja,ik vond echt dat ik heel typisch mezelf aan het wezen was. Er waren zoveel momenten dat ik dacht ‘ik kan beter teruglopen want ik maak het alleeeen maar erger,’ en dan liep ik nog door. Totdat ik op een gegeven moment echt niet verder kon (na zeg, 15 minuten in de bush), of ik zou over een boomstam de rivier over moeten klimmen. Dus dat maar gedaan en gebeden dat ie niet in zou storten. Wat ie niet deed en ik kon weer verder lopen (Ondertussen wel met heel veel krassen op armen en benen en geen idee meer waar ik nou was). Godzijdank kwam ik vijf minute later op een open veld, kon ik door prikkeldraad klimmen en was ik weer op een echte weg! Beter gezegd, op het golfpark, dichtbij het hostel. Toch maar mooi gelukt haha en niet eens gebeten door een slang of opgegeten door een beer. Dus ik leef nog :)

Helaas geen foto's voor nu.. Komen zo snel mogelijk!
Heel veel knuffels en kusjes vanuit Kerikeri