Vuur en Vlam in Vietnam

Donderdagmiddag 3 april verliet ik het huis van Chee en Fiona en nam de trein en bus naar Melbourne Airport. Ongeveer 3 maanden geleden stond ik op dezelfde plek, doodzenuwachtig omdat ik voor het eerst in m'n leven alleen zou gaan reizen (in nieuw-zeeland). Nu was het alleen reizen me ondertussen best bekend, maar ik had geen idee waar ik nu dan terecht zou komen. Eigenlijk het enige wat ik van Vietnam weet, gaat over de oorlog. Gelukkig wist ik dat ik met Niels samen zou gaan reizen en dat maakte me wel wat relaxter. Na 7 rustige uurtjes vliegen naar Singapore, had ik vervolgens 10 hele uren te overbruggen voor ik verder naar Vietnam zou vliegen. En het was nacht, dus Singapore verkennen zat er ook niet in (voor de 2e keer). In plaats daarvan heb ik me rug in alle mogelijke bochten gewrongen en geprobeerd te slapen in een dramatische stoel. Doodmoe kwam ik eindelijk op t vliegveld van Da Nang aan, toen nog wachten tot eindelijk alles met visa geregeld was en ja hoor; ik mocht na 45 dollar betalen het land in! Maar toen haha. Waar in Australie alles super duidelijk, leesbaar(!) aangegeven staat, zag ik nu nergens iets over een bus die me naar m'n hotel in Hoi An zou kunnen brengen. Die er wel zou moeten zijn want ik had vantevoren op internet gekeken. Dus toen maar een taxi genomen en meteen dik afgezet, letterlijk geen energie om me daar zorgen om te maken. De rest van de dag heb ik geprobeerd te slapen en daarna ben ik voor 10 minuten naar buiten gegaan. Langer trok ik echt niet. Wat een verschil qua straatbeeld en natuurlijk cultuur. Het was zo'n raar besef dat ik me in de afgelopen 3 maanden nooit ongemakkelijk of opgelaten heb gevoeld, zelfs niet als ik savonds alleen over straat liep. Maar in Hoi An voelde ik me een wandelend geldbriefje en werd ik door alles en iedereen aangesproken. Op dat moment echt even te veel. Dus ik ben heel vroeg naar bed gegaan, heerlijk uitgeslapen. En de volgende ochtend om 9 uur stond Niels voor de deur! De dagen in Hoi An met Niels waren heel leuk. Scootertjes huren, tempels en grotten bekeken, massage genomen. Eindelijk een beetje cultuur die ik zo miste in Australië! Hoi An bleek uiteindelijk echt een heel leuk, relatief rustig stadje te zijn. Na 2 dagen kende ik de weg en voelde ik me er zomaar ineens een beetje thuis. Op dinsdag vlogen we van Hoi An naar Hanoi, een stad met een heel ander verhaal. In 1 woord: uitlaatgassen. In Hanoi hebben we 1 dag rondgelopen en voor de volgende dag/nacht een cruise in Ha Long Bay geboekt. We hadden keus uit duizenden verschillende boten, die waarschijnlijk allemaal op hetzelfde neerkwamen. Dachten we.
De volgende ochtend werden we opgepikt en 3 uur later waren we bij de haven. Daar stapte we op de boot, checkten in in onze kamer en gingen daarna met een kleiner bootje naar een cave, uitzichtpunt, en de 'drijvende stad' waar we gingen kayaken. Ha Long Bay schijnt een van de mooiste bezienswaardigheden in Vietnam te zijn en het was zeker indrukwekkend. Helaas is het er altijd heel erg mistig, wat het juist ook weer mysterieus maakte. Terug op het 'cruiseschip,' kregen we avondeten. Later was het de bedoeling dat we allemaal karaoke gingen zingen, onder andere omdat een crewlid jarig was maar ook omdat er gewoon helemaal niets anders te doen was. Ik was nog steeds uitgeput en ben om 10 uur nokkie gegaan, desondanks de kneiterharde muziek. Om 7 uur werden we gewekt voor ontbijt, waarna we uit moesten checken en nog een paar uur lang gewoon op de boot konden chillen terwijl we terug voeren naar de haven. Rond een uur of 11 ging Niels naar de wc en zag hij ineens allemaal rook uit een kamer komen. Toen hij dit tegen een crewlid zei, reageerde deze enorm onverschillig. Maar toen 3 seconden later het brandalarm af ging, begonnen alle Vietnamezen ineens als malle naar elkaar te roepen en alle kanten op te rennen. De boot stond in de fik. In eerste instantie hadden we allemaal niet door hoe erg het was en moesten we met onze spullen de cabine uit, deze vulde razendsnel met dikke rook. Gelukkig was er dus het andere bootje bij en daar werden we een voor een (letterlijk) opgegooid. Ondertussen zagen we de vlammen uit de achterkant van de boot komen. Binnen no time werden we op een ander cruiseschip gezet en teruggevaren naar de haven. Voor ons toeristen uiteindelijk een goed verhaal, voor de crewleden helemaal geen leuk verhaal. Niet alleen zijn ze hun huis en inkomen kwijt, later lazen we dat ze ook tijdelijk hun vergunning om uit te varen kwijt zijn. Maar ja, niet zoveel aan te doen. Dus zijn we gewoon volgens de planning terug naar Hanoi gereden. Daar kwamen we om 5 uur aan en Niels en ik hadden die avond al een bus naar Sapa geregeld. Mijn eerste ervaring met de 'sleeperbus' was eigenlijk best oke. Los van het feit dat een aantal keer midden in de nacht de gedachte 'deze buschauffeur kan ons overal meenemen waar hij naar toe wil, waar de fuck zijn we?!??' bij me opkwam. De wegen zijn gewoon geen wegen te noemen, eerder zandpaden. Er wordt ongeveer 1000 keer gestopt per nacht om hout, kokosnoten of kippen ergens in de bus te proppen en dat is bijzonder verwarrend. En daarbij ga je maximaal met 40 km per uur vooruit. Het komt er dus op neer dat je maar gewoon vertrouwen moet hebben in dat je eindigt waar je heen wil. En ja hoor, om 6 uur sochtends de volgende ochtend stopte de bus in Sapa. Een mooi klein plaatsje tussen de bergen in Noord Vietnam, met enorm veel tribelady's en rijst terrassen. De rest van deze dag heb ik voornamelijk in bed doorgebracht; de sleeperbus is toch iets minder sleeper dan je hoopt. En voor de volgende dag boekten Niels en ik een trektocht van 1 dag, 12 kilometer lopen van Sapa naar Lao Cai, waarbij je langs de mooiste rijst terrassen en uitzichten over de vallei komt. En als je gelukt hebt een hele hoge berg kan zien, maar die is eigenlijk altijd verstopt in de wolken. Na een best uitputtende wandeltocht (met zo'n 30 graden) werden we gelukkig met een busje terug naar Sapa gebracht, maar niet voor lang. Die avond zouden we namelijk alweer beginnen aan een 'vierentwintig' uur durende reis naar Luang Prabang (Laos). Daarover later meer!